Archiwum styczeń 2019


foki
11 stycznia 2019, 13:22

Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

Foka Depka była pierwszą dziko żyjącą foką szarą urodzoną w fokarium w mieście Hel. Imię Depki oznacza kanał Głębinkę (Depkę) pomiędzy Rewą Mew a rewskim Szpyrkiem na Zatoce Puckiej. Depka nie jest jedyną foką, która opuściła helskie fokarium. Oprócz niej, w miejscowości Czołpino wypuszczono również na wolność Cumę, Adama, Bojkę, Dulkę, Denegę, Dryfa i inne. Nie wszystkim udało się jednak przeżyć w wodach Bałtyku.[potrzebny przypis]

Depka po "wycieczkach" do Danii i Niemiec powróciła do Polski. Często można ją spotkać w okolicach Pogorzelicy, Niechorza i Trzęsacza. W Niechorzu wydzielono dla niej część plaży, by mogła w spokoju tam odpoczywać, nie będąc nękana przez turystów, chcących zrobić sobie z nią zdjęcia.[potrzebny przypis]

W Bałtyku żyje również foka pospolita o imieniu Cętka, często odwiedza nasze plaże. Do niedawna tylko Cętka i Depka zamieszkiwały polskie tereny Bałtyku.

Od września 2007 roku na polskich plażach zaobserwowano również stadko liczące 6 osobników foki szarej. Harem najczęściej wypoczywa na Mewiej Łasze na Zatoce Gdańskiej.

foki
11 stycznia 2019, 13:21

Choroby fok[edytuj | edytuj kod]

nosówka zapalenie płuc wścieklizna choroby układu oddechowego choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki

Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[3].

foki
04 stycznia 2019, 13:40

Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]

kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie brak małżowin usznych widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie pływają szybko i niezwykle zwinnie pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut młode pokryte są białym, gęstym futerkiem, zwanym lanugo Mogą nurkować do 200 m.

Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]

w chłodnych morzach obu półkul w gromadach w większości w strefie przybrzeżnej

Choroby fok[edytuj | edytuj kod]

nosówka zapalenie płuc wścieklizna choroby układu oddechowego choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki

Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[3].

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodziny należą następujące rodzaje i gatunki[4][5][2]:

Monachus – jedynym przedstawicielem jest mniszka śródziemnomorska Neomonachus – takson wyodrębniony ostatnio z Monachus[6] Mirounga – mirunga Hydrurga – amfitryta – jedynym przedstawicielem jest Hydrurga leptonyx – amfitryta lamparcia (lampart morski) Leptonychotes – weddelka – Leptonychotes weddellii – weddelka antarktyczna (foka Weddella) Lobodon – krabojad – jedynym przedstawicielem jest Lobodon carcinophaga – krabojad foczy, (foka krabojad, krabojad) Ommatophoca – foczka – jedynym przedstawicielem jest Ommatophoca rossi – foczka mała (foka Rossa) Erignathus – fokowąs – jedynym przedstawicielem jest Erignathus barbatus – fokowąs brodaty (foka wąsata, foka brodata) Cystophora – kapturnik – jedynym przedstawicielem jest Cystophora cristata – kapturnik morski (kapturnik) Halichoerus – szarytka – jedynym przedstawicielem jest Halichoerus grypus – szarytka morska (foka szara) Histriophoca – kajgulik – jedynym przedstawicielem jest Histriophoca fasciata – kajgulik pręgowany (kajgulik, foka pręgowana) Pagophilus – lodofoka – jedynym przedstawicielem jest Pagophilus groenlandicus – lodofoka grenlandzka (foka grenlandzka) Phoca – foka Pusa – nerpa
Foki
04 stycznia 2019, 13:30

Foka pospolita[4] (Phoca vitulina) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, najbardziej rozprzestrzeniony przedstawiciel płetwonogich.

Występowanie

Foka pospolita występuje w wodach klimatu umiarkowanego, subarktycznego i na wybrzeżach mórz strefy okołobiegunowej. Zamieszkuje północne wybrzeża Atlantyku i Pacyfiku. W Atlantyku obszar jej występowania dochodzi do granicy Portugalii i Meksyku. Na Pacyfiku spotykana jest wzdłuż wybrzeży Kanady i Chin. Można ją także spotkać w zachodnim Bałtyku po wyspy Uznam i Wolin, sporadycznie także bardziej na wschód. Bałtycka populacja liczy 600-700 sztuk. Niewielka kolonia występuje na południu Szwecji, większe znajdują się w Cieśninach Duńskich.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała dorosłych samców sięga 180 cm. Ubarwienie od jasnoszarego do ciemnobrązowego. Fokę pospolitą cechuje słaby węch, ale bardzo dobry słuch oraz doskonały wzrok. Foka unika wypływania na otwarte wody. Żyje zazwyczaj w wodach płytkich przy kamienistych wybrzeżach. Czasami spotyka się ją blisko ujść rzek oraz przy niewielkich piaszczystych wyspach. W wodzie foki są niezwykle zwinne i doskonale sobie radzą przy połowie ryb, które są ich podstawowym pożywieniem. Zjadają głównie śledzie i ryby dorszowate. Dietę uzupełniają bezkręgowcami.

Ciąża trwa 9-11 miesięcy. Samica rodzi jedno, czasami dwa młode. Poród następuje na lądzie, ale małe foki już po kilku godzinach wchodzą do wody i doskonale pływają. Matka karmi młode mlekiem przez około 5 tygodni[5]. Dożywają nawet do 46 roku życia[6].

Ochrona[edytuj | edytuj kod]

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej, zakazuje się także umyślnego płoszenia lub niepokojenia fok[7][8].

foka