foki

Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

Foka Depka była pierwszą dziko żyjącą foką szarą urodzoną w fokarium w mieście Hel. Imię Depki oznacza kanał Głębinkę (Depkę) pomiędzy Rewą Mew a rewskim Szpyrkiem na Zatoce Puckiej. Depka nie jest jedyną foką, która opuściła helskie fokarium. Oprócz niej, w miejscowości Czołpino wypuszczono również na wolność Cumę, Adama, Bojkę, Dulkę, Denegę, Dryfa i inne. Nie wszystkim udało się jednak przeżyć w wodach Bałtyku.[potrzebny przypis]

Depka po "wycieczkach" do Danii i Niemiec powróciła do Polski. Często można ją spotkać w okolicach Pogorzelicy, Niechorza i Trzęsacza. W Niechorzu wydzielono dla niej część plaży, by mogła w spokoju tam odpoczywać, nie będąc nękana przez turystów, chcących zrobić sobie z nią zdjęcia.[potrzebny przypis]

W Bałtyku żyje również foka pospolita o imieniu Cętka, często odwiedza nasze plaże. Do niedawna tylko Cętka i Depka zamieszkiwały polskie tereny Bałtyku.

Od września 2007 roku na polskich plażach zaobserwowano również stadko liczące 6 osobników foki szarej. Harem najczęściej wypoczywa na Mewiej Łasze na Zatoce Gdańskiej.

Choroby fok[edytuj | edytuj kod]

Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[3].

Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]

Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]

Choroby fok[edytuj | edytuj kod]

Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[3].

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodziny należą następujące rodzaje i gatunki[4][5][2]:

Foka pospolita[4] (Phoca vitulina) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, najbardziej rozprzestrzeniony przedstawiciel płetwonogich.

Występowanie

Foka pospolita występuje w wodach klimatu umiarkowanego, subarktycznego i na wybrzeżach mórz strefy okołobiegunowej. Zamieszkuje północne wybrzeża Atlantyku i Pacyfiku. W Atlantyku obszar jej występowania dochodzi do granicy Portugalii i Meksyku. Na Pacyfiku spotykana jest wzdłuż wybrzeży Kanady i Chin. Można ją także spotkać w zachodnim Bałtyku po wyspy Uznam i Wolin, sporadycznie także bardziej na wschód. Bałtycka populacja liczy 600-700 sztuk. Niewielka kolonia występuje na południu Szwecji, większe znajdują się w Cieśninach Duńskich.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała dorosłych samców sięga 180 cm. Ubarwienie od jasnoszarego do ciemnobrązowego. Fokę pospolitą cechuje słaby węch, ale bardzo dobry słuch oraz doskonały wzrok. Foka unika wypływania na otwarte wody. Żyje zazwyczaj w wodach płytkich przy kamienistych wybrzeżach. Czasami spotyka się ją blisko ujść rzek oraz przy niewielkich piaszczystych wyspach. W wodzie foki są niezwykle zwinne i doskonale sobie radzą przy połowie ryb, które są ich podstawowym pożywieniem. Zjadają głównie śledzie i ryby dorszowate. Dietę uzupełniają bezkręgowcami.

Ciąża trwa 9-11 miesięcy. Samica rodzi jedno, czasami dwa młode. Poród następuje na lądzie, ale małe foki już po kilku godzinach wchodzą do wody i doskonale pływają. Matka karmi młode mlekiem przez około 5 tygodni[5]. Dożywają nawet do 46 roku życia[6].

Ochrona[edytuj | edytuj kod]

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej, zakazuje się także umyślnego płoszenia lub niepokojenia fok[7][8].